Historia liceum sięga roku 1905, kiedy to Towarzystwo Macierzy Szkolnej podjęło starania o utworzenie szkoły średniej. W następnym roku Towarzystwo uzyskało zgodę na prowadzenie czteroklasowej męskiej szkoły realnej. Od tamtej pory szkoła przechodziła metamorfozy związane ze zmianami w systemie oświaty. W 1914 roku stało się Gimnazjum Realnym. W dwa lata później Towarzystwo im. Henryka Sienkiewicza uzyskało zezwolenie niemieckich władz okupacyjnych na otwarcie Czteroklasowej Szkoły Realnej.
Po zakończeniu pierwszej wojny światowej zmieniono nazwę szkoły na Ośmioklasowe Gimnazjum Filologiczno-Koedukacyjne im. Henryka Sienkiewicza, a pierwszy egzamin dojrzałości złożyło czterech abiturientów: Irena Jaruga, Kazimierz Rudnicki, Wincenty Gruszczyński i Robert Saling. W roku 1921 Ministerstwo Wyznań i Oświecenia Publicznego nadało szkole akt organizacyjny i ustaliło nazwę na Państwowe Gimnazjum Koedukacyjne im. Kazimierza Wielkiego w Zduńskiej Woli. Od tamtej pory szkoła uzyskała popularny przydomek „Kazimierz”.
W latach trzydziestych XX wieku wprowadzono dwustopniowe nauczanie w szkolnictwie średnim, powstało czteroletnie gimnazjum i dwuletnie liceum jako jedna placówka.
Wybuch II wojny światowej przerwał normalny tryb życia szkoły. W listopadzie 1939 roku władze okupacyjne aresztowały dyrektora i nauczycieli. Szkoła została zamknięta.
Pod koniec stycznia 1945 roku miasto zostało wyzwolone z niemieckiej okupacji. Dyrektor Edward Bartkowski i nauczyciele przystąpili do organizowania ponownego działania szkoły, i jeszcze w marcu rozpoczęły się w zajęcia lekcyjne. Władze oświatowe ustaliły nazwę placówki na Państwowe Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum.
Przez wszystkie te lata szkoła nie tylko kształciła ale też wychowała rzesze zduńskowolan. „Kazimierz” nieustannie cieszy się ogromnym prestiżem i szkołę tę wybierają nie tylko młodzi zduńskowolanie, ale jest on też chętnie wybierana przez mieszkańców okolicznych miejscowości.
Zapach różowego tortu wypełnił kameralną salę zduńskowolskiego Ratusza. Drugie urodziny Stowarzyszenia „Teraz Ja”